หนังสือที่พิมพ์ไว้ในสมุดเล่มนี้เป็นพระราชกำหนดเก่าครั้งกรุงศรีอยุธยา ในรัชกาลสมเด็จพระเจ้าท้ายสระบ้าง ในรัชกาลสมเด็จพระเจ้าบรมโกษฐบ้าง ในรัชกาลสมเด็จพระที่นั่งสุริยามรินทรบ้างต้นฉบับเป็นสมุดไทยเขียนตัวรง มีอยู่ในหอพระสมุด วชิรณาณ ราชบัณฑิตยสภาได้นำพระราชกำหนดเช่นนี้ออกพิมพ์ฉบับ ๑ ใน พ.ศ. ๒๔๖๙ แต่ก็ไม่ปรากฏว่าได้มีผู้อ่านและใส่ใจมากนัก จนเมื่อสองสามเดือนนี้มรนายฝรั่งนาย ๑ สืบความรู้ในเรื่องตำนานการปกรองเมืองไทย เพื่อจะเอาไปเรียบเรียงพิมพ์เป็นสมุดในภาษาอังกฤษ พบสมุดที่ราชบัณฑิตยสภาพิมพ์นั้น อ่านไม่เข้าใจเพราะเป็นภาษาครั้งกรุงเก่าจึงนำไปขออ่านกับข้าพเจ้าที่บ้าน ข้าพเจ้าช่วยอ่านและแปลบางตอนที่เข้าใจยาก เห็นว่าหนังสือนั้นทำให้เกิดความใคร่รู้ถ้อยคำที่ใช้ในสมัยก่อนแปลกไปจากที่ใช้ในสมัยนี้ นากจากที่เป็นประโยชน์แก่ผู้ศึกษาภาษาไทยด้วย เหตุดังนี้จึงได้ให้ต้นฉะบับพระราชกำหนดเช่นเดียวกันที่มีอยู่ในหอพระสมุดวชิรญาณ และยังมิได้เคยนำออกพิมพ์รวมได้ใหม่ในคราวนี้ ๑๐ ฉบับด้วยกัน การพิมพ์คราวนี้พิมพ์ตามถ้อยคำตามต้นฉะบับทั้งนั้น แต่มิได้คงตัวสะกดไว้ตามเดิมทั้งหมด เพราะฉบับเดิมเป็นลายมือเสมียนฝีมือดีก็จริงอยู่ แต่ไม่ใช่คนรู้หนังสือ คำคำเดียวเขียนไว้แปลกๆกันนี้เป็นอันมาก ที่กล่าวนี้เป็นแต่เพียงถ้อยคำที่อ่านเข้าใจในเวลานี้ แต่มีคำเป็นหลายคำซึ่งแน่ไม่เข้าใจ เป็นต้นว่าในหน้า ๑๒ บรรทัด ๓ มีคำว่า “อย่าให้ลงลออยู่ได้” และในหน้า ๒๔ บรรทัดที่ ๖ มีคำว่า “ให้ทำแต่รัจสำหรับเมืองนั้นก่อน ” ฉะนี้ ยังไม่เข้าใจคำว่า ลงลอ และ รัจ นั้นหมายความว่ากะไร จึงคงตัวสำกดไว้ตามฉบับเดิม สำหรับจะได้สอบค้นหรือสันนิษฐานกันต่อไป

                เมื่อได้คัดต้นฉบับเตรียมตามที่กล่าวมานี้แล้วพระยาโทณวณิกมนตรี ดูต้นฉะบับที่เตรียมไว้ก็เห็นว่าเป็นหนังสือควรพิมพ์ไว้โดยเหตุที่กล่าวมาข้างต้น จึงรับพิมพ์หนังสือนี้ในงานศพครั้งนี้

                กรรรมการราชบัณฑิตสภาขออนุโมทนาในกุศลจิตต์ ซึ่งเจ้าภาพงานศพพระศิลปานุจิตรการได้บำเพ็ญเป็นปฏิการฉลองคุณผู้เป็นบุพการี ขอวิบากสุขจงสำเร็จแก่ผู้ถึงมรณะตามสมควรแก่คติอุบบัตินั้นๆเทอญ

เลขหมู่หนังสือ: ๙๕๙.๓๐๓ พ๓๖๖ศ