พระนานาพิธภาษี ได้มาแจ้งความจํานงแก่กรมศิลปากรว่า ในงานปลงศพ นายวงศ์ บุนนาค ผู้พี่ชาย และเด็กชายไตร บุนนาค บุตรชาย ใคร่จะได้หนังสือพิมพ์แจกสักเรื่องหนึ่ง กรมศิลปากรแนะนําให้พิมพ์ เรื่อง ฉันท์เยาวพจน์ ตอน ๓ ซึ่งมีบทขยายเป็นบทละคร ดังปรากฏในหนังสือนี้

อันบทกลอนกล่อมเด็ก, ปลอบเด็ก, และบทเด็กเล่น ย่อมจะมีกันอยู่เห็นจะทุกชาติทุกภาษา เพราะมีธรรมดา ทั่วไปในหมู่มนุษย์ทุกชาติ เด็ก ๆ ย่อมจะจําบทกลอนชะนิดนี้ได้ไม่มากก็น้อยแทบทุกคน และบทกลอนบางบทก็เห็นจะเป็นของเก่าแก่สืบต่อกันมาทางปากช้านาน ทําไมบทกลอนเหล่านี้ จึงคงสืบต่อด้วยปากจํากันได้สืบ มา ไม่สาบศูนย์ไป ก็น่าจะเป็นด้วยโดยปกติของมนุษย์ มักชอบฟังเรื่องราวนิยายนิทาน ถ้าเรื่องนั้นผูกขึ้นไว้เป็นบทกลอนก็ฟังเพราะหูชวนให้จําได้ง่าย