วิลเลียม เช็คสเปียร์ เป็นจริงจากกวีผู้มีชื่อเสียงปรากฏ ไม่จำเพาะแต่ในหมู่ชนชาติอังกฤษ อันเป็นชาติของเค้าเอง ทั้งชนชาติอื่นๆ ทั่วไปในยุโรป ก็นับถือว่าเป็นกวีสำคัญ และเรื่องละครซึ่งเช็คสเปียร์แต่งได้มีผู้แปลเป็นภาษาต่างๆ จากภาษาอังกฤษเป็นอันมาก ส่วนเรื่องละครของเช็คสเปียร์ ถึงแม้ได้มีอายุร่วงมาตั้ง ๓๐๐ ปีแล้ว ก็ยังมีผู้เล่นอยู่จนทุกวันนี้ ทั้งในประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ เช่น ในประเทศอังกฤษเองและอเมริกา  ทั้งในประเทศอื่นๆทั่วไปในยุโรป และได้มีพูดเล่นบ้างแล้ว ในประเทศญี่ปุ่น เรื่องละครของเช็คสเปียร์ นอกจากเป็นเรื่องสำหรับเล่นออกโรงให้คนดูเค้าย่องยกย่องกันว่าเป็นหนังสือที่ควรอ่านเพราะเป็นแบบอย่างอันดีแห่งจินตกวีนิพนธ์เต็มไปด้วยโวหารอันกล้าและถ้อยคำรจนาอย่างสละสลวย โดยมากเป็นกาพย์อังกฤษ ชนิดที่เรียกว่ากลอนเปล่า "blank verse" คือไม่มีสัมผัส เป็นแต่ จำกัดบรรทัดละ ๑๐ พยางค์ โดยบางแห่งก็มีกลอนสัมผัสปนอยู่และ บางแห่งก็มีร้อยแก้วปนอยู่ เมื่อคำนึงดูว่าในภาษายุโรปโดยมาก มีคำแปลบทละครของเช็คสเปียร์แล้ว และในภาษาญี่ปุ่นก็มีแล้ว ข้าพเจ้าก็ออกจะนึกละอายแก่ใจ ที่ในภาษาไทยเราไม่มีบ้างอย่างเขา จริงอยู่ข้าพเจ้าได้ทราบอยู่ว่า มีผู้ได้นิพนธ์เรื่องของเช็คสเปียร์ขึ้นแล้ว๓ ราย คือพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหมื่นพระนราทิพย์ประพันธ์พงษ์ ได้ทรงนิพนธ์เรื่อง "โรมีโอและจูเลียต" เรื่อง๑ กับได้ทรงนิพนธ์เรื่อง "คอเมดี ออฟ เอร์เรอรส" (comedy of errors) ซึ่งทรงเรียกนามว่า "หลงไหลได้ปลื้ม" อีกหนึ่ง๑ กับหลวงธรรมาภิมนฑ์ (ถิก จิตรถิก) ได้แต่งเรื่อง "เวนิสวาณิช" คำฉันท์อีกเรื่อง๑. แต่ที่แต่งไว้แล้วทั้ง๓ รายนี้ ไม่ตรงตามแบบเดิมของเช็คสเปียร์สักรายเดียว เพราะเรื่อง " โรเมโอและจูเลียต"กรมหมื่นนราทิประพันธ์พงศ์ ทรงไว้เป็นอย่างนิทานร้อยแก้ว เรื่อง "หลงใหลได้ปลื้ม" เป็นคำพูดที่ไม่ได้แปลตรง เป็นแต่แต่ง "ตามเขา"และแปลงนามตัวละครเป็นไทย และเรื่อง "เวนิสวาณิช"ของหลวงธรรมาภิมณฑ์เป็นคำฉันท์ ไม่ใช่เป็นบทละคร ดังนี้ข้าพเจ้าจึงได้เลือกเรื่อง"เวนิสวาณิช"มาแต่งเป็นภาษาไทย คงรูปให้เป็นละครเจรจาโต้ตอบกันตามแบบของเช็คสเปียร์เดิม และถ้อยคำผูกเป็นกลอนไทย เพื่อให้รูปขายของเดิมที่สุดที่จะขยับขยายให้เป็นไปได้ ส่วนในการแปลก็ได้พยายามที่จะแปลให้ใกล้ของเดิมมากที่สุดที่จะทำได้ แต่ข้าพเจ้าเองก็รู้สึกอยู่ดีว่ามีที่บกพร่องอยู่มาก ข้อแก้ตัวของข้าพเจ้าคงมีอยู่เป็นข้อสำคัญอันหนึ่งก็คือ ภาษาของเช็คสเปียร์นั้น ถึงแม้คนชาติอังกฤษเองก็ถือกันว่าเป็นของยาก และเขาจัดไว้เป็นส่วนหนึ่งแห่งหลักสูตรสำหรับสอบไล่วิชาภาษาอังกฤษในมหาวิทยาลัย นอกจากนี้ถ้าหากจะมีความบกพร่องและไม่สละสลวยอีกบ้างก็เป็นเพราะสำนวนของข้าพเจ้าเอง และการประพันธ์อ่อนอยู่ เพราะต้องแต่งอยู่ในที่บังคับนั้นแล ฉะนั้นขอจินตกวีและนักเลงหนังสือจงให้อภัยแก่ข้าพเจ้าบ้างเถิด