หนังสือนี้เดิมอยู่ในหอพระสมุดหลวง ต้นฉะบับเป็นอักษร พิมพ์ดีด มี ๑๐ เล่ม กําหนดเล่มละ ๑ ปี คือตั้งแต่ปีฉลู จุล ศักราช ๑๒๓๘ (พ.ศ. ๒๕๒๐) ถึงปีกุน จุลศักราช ๑๒๔๕ (พ.ศ. ๒๕๓๐) ขาดปีเถาะ จุลศักราช ๑๒๔๐ ไป ๑ ปี ปรากฏ ในบานแผนกบางเล่มของหนังสือนั้นว่า กรมหลวงปราจิณกิติบดี ตรัสสั่งให้คัดขึ้นทูลเกล้า ฯ ถวายพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้า เจ้าอยู่หัว เมื่อ พ.ศ. ๒๕๖๐ ครั้นพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้า เจ้าอยู่หัวเสด็จสวรรคตแล้ว พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้า อยู่หัว ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานหอพระสมุด หลวงมาเป็นสมบัติของหอพระสมุดสําหรับพระนคร ซึ่งได้เปลี่ยน มาเป็นหอสมุดแห่งชาติ กรมศิลปากร ในบัดนี้ หนังสือนี้จึงได้ ตกมาเป็นสมบัติของหอสมุดแห่งชาติด้วย เห็นได้ว่าหนังสือ เรื่องนี้ต้องเป็นพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้า เจ้าอยู่หัวอย่างแน่นอน

ที่ว่า “ต้องเป็นพระราชนิพนธ์” ก็เพราะปรากฏในภาคต้น ๆ ที่หอสมุดฯ ได้จัดให้พิมพ์มาแล้วนั้น ได้ทรงไว้เป็นคําสามัญ ไม่มีราชาศัพท์เลย จนถึงหน้า ๑๕ ในภาคที่ ๕ ต่อแต่นั้นไปเข้า