เนื่องจากข้าพเจ้าได้เป็นครูสอนวิชาภาษาจีนในโรงเรียนพาณิชยการพระนครมาตั้งแต่ปีการศึกษาพุทธศักราช 2498 ข้าพเจ้ามีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกับนักเรียนมากจึงได้พบเห็นความลำบากในการเรียนวิชาภาษาจีนซึ่งรวมทั้งการเขียนการอ่านออกเสียง การใช้และการจำตัวอักษรจีนของนักเรียนไม่น้อย ข้าพเจ้ารู้สึกเห็นใจนักเรียนทุกคนที่แม้ได้พยายามทุกวิถึงทางเพื่อจะเรียนให้เข้าใจถึงวิชานี้แล้วก็ตาม แต่ผลที่ได้รับนั้นไม่คุ้มกับความเหนื่อยยากและเวลาที่นักเรียนได้เสียไปเหตุที่เป็นเช่นนี้ข้าพเจ้าพอที่จะสรุปได้ดังต่อไปนี้ ๑. วิชาภาษาจีนนั้นเป็นวิชาที่ค่อนข้างเรียนยากสักหน่อยสำหรับผู้ศึกษาใหม่เพราะตัวอักษรจีนใช้วิธีจำโดยการเขียนมาก อ่านมากและใช้ความสังเกตมากซึ่งต่างกับหนังสือไทยเมื่อเรียนรู้พยัญชนะ สระ วรรณยุกต์ และวิธีผสมอักษรแล้ว ก็สามารถอ่านออกเสียงเป็นคำหนึ่งๆ และรู้ความหมายได้ทันที สำหรับหนังสือจีนนั้นแม้ว่าปัจจุบันนี้จะได้วิวัฒนาการโดยประดิษฐ์ตัวพยัญชนะ สระและวรรณยุกต์ เพื่อให้ผสมอ่านได้เช่นเดียวกับหนังสือไทยแล้วก็ตาม แต่หนังสือที่ผสมขึ้นและอ่านออกเสียงได้นั้นหาได้เป็นตัวอักษรจีนที่ใช้เขียนและอ่านกันทั่วไปนั้นไม่เพราะหนังสือที่ผสมขึ้นนั้น เพียงแต่เป็นเครื่องหมายแสดงการออกเสียงและใช้เพื่อกำกับตัวอักษรจีนนั้นๆ ว่า อ่านเป็นเสียงอะไรเท่านั้น (มีเฉพาะในภาษาจีนกลางหรือที่เรียกว่า ก๊กอื้อ ๒. ตำราและอุปกรณ์ที่จะช่วยในการศึกษาภาษาจีนไม่เพียงพอเท่าที่มีอยู่บ้างก็ผลสมัยไม่เหมาะกับนักเรียนหรือผู้ศึกษาใหม่ ต่างกับ ภาษาต่างประเทศอื่นเช่นภาษาอังกฤษ ซึ่งมีตำรากับอุปกรณ์การศึกษามากและหาได้ง่าย เมื่อข้าพเจ้าได้พบความลำบากของนักเรียนเช่นที่กล่าวมาแล้วนี้ข้าพเจ้าจึงได้พยายามค้นหาวิธีที่จะช่วยเหลือเพื่อปลดเปลื้องความลำบากในการเรียนวิชาภาษาจีนและ โมงจะให้นักเรียนรู้จักวิธีเขียนวิธีจำและใช้วิธีสังเกตที่ถูกต้อง โดยใช้เวลาเพียงเล็กน้อยแต่จะให้ได้ผลคุ้มค่า แบบเรียนนี้ข้าพเจ้าได้เขียนขึ้นในเวลาอันสั้นและรีบด่วนมาก เพื่อให้ใช้ได้ทันกาลฉะนั้น ข้อบกพร่องย่อมจะมีอยู่เป็นธรรมดาซึ่งข้าพเจ้าก็ตั้งใจอยู่ว่าจะพยายามปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นในโอกาสหน้า แบบเรียนภาษาจีนนี้สำเร็จขึ้นโดยได้รับความช่วยเหลือ และคำแนะนำจากอาจารย์ทั้งสามโรงเรียน ตั้งแต่เริ่มลงมือจนสำเร็จขึ้นเป็นเล่มข้าพเจ้าจึงขอขอบพระคุณท่านเหล่านั้นไว้ ณที่นี้ด้วย