หลวงบริบาลบุรีภัณฑ์ได้นำความจำนงของพระมหาเอิบวัดประยุรวงศาวาสมาแจ้งว่าในงานปลงศพนางอิ่มชื่นสมทรงนี้เจ้าภาพมีความปราถนาจะได้หนังสือที่เป็นสุภาษิต สักเรื่องหนึ่งสำหรับแจกเป็นที่ระลึกแด่บรรดาญาติมิตรผู้มาประชุมในงานและพอใจพิมพ์คำกลอนสุภาษิตเรื่อง “พาลีสอนน้อง”และ “พิเภกสอนเบญกาย” นี้ กรมศิลปากรจึงอนุญาตให้พิมพ์ได้ตามปรารถนา

หนังสือคำกลอนสุภาษิตทั้งสองเรื่องนี้ปรากฏตามโครงนำเรื่องว่าผู้แต่งคือพระธรรมสาตรนามเดิมศุข เป็นข้าหลวงเดิม (ไม่ทราบว่าในรัชกาลไหนแต่เข้าใจว่าในรัชกาลที่ ๕) มีประวัติว่าเมื่อยังหนุ่มเคยเป็นนายยามมาก่อนแล้วคงจะเป็นคนเฉลียวฉลาดอยู่ภายหลังจึงโปรดให้ชำระความโดยความชอบอันนั้นจึงได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้เป็นที่พระธรรมมาสาตร และกลอนสุภาษิตนี้ก็ปรากฏว่าแต่งขึ้นในเวลาได้รับราชการพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นพระธรรมสาตรแล้วแม้จะมีสำนวนโวหารเป็นเชิงประพันธ์ขัดอยู่บ้างแต่ก็เป็นเรื่องที่เป็นคติดีอยู่จึงหวังว่าผู้รับไปอ่านคงพอใจ

กรมศิลปากรขออนุโมทนาในกุศลเจตนาที่เจ้าภาพได้จัดพิมพ์หนังสือสุภาษิตแจกจ่ายเนื่องในงานทักษิณานุปทานนี้จงอำนวยอิฏฐคุณวิบูลผลให้สัมฤทธิ์แก่ผู้ละชีพไปสู่ปรโลกแล้วนั้นตามสมควรแก่ทานฐานนิยมเทอญ.