คลองลักษณะช้างนี้กรมขุน ศิริธัชสั่งกาศได้ทรงนิพนธ์ไว้แต่เมื่อยังดำรงพระยศเป็นกรมหมื่นสิริธัชสังกาศและลงพิมพ์ในหนังสือวชิรญาณวิเศสเล่มหนึ่ง ประจำวันอังคารเดือน 11 ขึ้นแปดค่ำปีจออัฐศกกินด้วยศักราช 1248 ตรงกับพ.ศ. 2437 เป็นเวลาร่วม 50 ปีมาแล้วปรากฏในคำนำและคำอธิบายซึ่งกรมหลวงพิชิตปรีชาก่อนสภานายกหนังสือวชิรญาณวิเศส ทรงนิพนธ์ลงในหนังสือนั้นว่าได้มีสมาชิกส่งเรื่องมาลงพิมพ์ในหนังสือนั้นสามท่านแต่กรุงลักษณะช้างของกรมหมื่นสิริธัชสังกาศนั้นเป็นโครงหลาย 10 บทร้านจะนำลงข้างต้นหรือตัดขาดลงแต่พอคนก็ประมาณไม่แน่เกรงว่าหนังสือจะขาดจะเหลือกับหน้ากระดาษไปถึงได้ส่งให้เจ้าพนักงานพิมพ์ลงพิมพ์ต่อท้ายเรื่องของคนอื่น แล้วแต่จะไปยุติลงเพียงใดฉะนั้นโครงลักษณะช้างนี้จึงไปค้างอยู่เพียงที่กล่าวถึงช้าง อัฐคช เกิดในตระกูลพิษณุพงศ์เพียงห้าช้างคือช้างชื่อครบกระจอกขาดอยู่อีกสามช้างจึงจะครบแปด เราก็ส่งของกรมขุนสิริธัชสังกาศคงจะทรงนิพนธ์ให้จบตำราช้างของเก่าหรืออย่างน้อยก็คงจะทรงนิพนธ์ให้ถึงช้างศุภมงคลเกิดในตระกูลอัคนิพงศ์ แต่ที่มีฉบับปรากฏอยู่ในหนังสือวชิรญาณวิเศษเพียงเท่านี้คงจะเป็นเพราะทรงนิพนธ์ได้เพียงเท่านี้แล้วไม่มีโอกาสจะได้ส่งมีผลต่อหรือไม่มีโอกาสจะนำลงในหนังสือวชิรญาณฉบับอื่นๆจึงไม่พบในหนังสือวชิรญาณวิเศสฉบับต่อๆมา เป็นที่น่าเสียดายอย่างยิ่งซึ่งถ้าได้ทรงนิพนธ์แล้วนำลงในหนังสือวชิรญาณวิเศษจนจบเราจะได้ตำราช้างที่ดีอีกสำนวนหนึ่งส่วนมนต์สำหรับช้างที่ได้พิมพ์ลงด้วยนั้นก็เป็นของมีอยู่ในพระนิพนธ์แต่เดิม ซึ่งเข้าใจว่ากรมขุนสิริธัชสังกาศคงได้ทรงคัดของเก่ามาลงไว้ดังปรากฏอยู่ต่อท้ายโครงบทที่เจ็ดนั้น