หลวงบริหารวนเขตต์ ได้มาแจ้งความจํานงว่า จะพิมพ์หนังสือสําหรับแจกเป็นที่ระลึกในงานปลงศพ นาง บริหารวนเขตต์ (เจริญ ชูเกียรติ) ผู้ภรรยา สักเรื่องหนึ่ง กรมศิลปากรจึงแนะนําให้พิมพ์เรื่อง ฉันท์เยาวพจน์ ตอน ๔ อันมีบทขยายแต่งเป็นบทละครดังปรากฏใน หนังสือนี้

อันบทกลอนกล่อมเด็ก ปลอบเด็ก และบทเด็กเล่น ย่อมจะมีกันอยู่เห็นจะทุกชาติทุกภาษา เพราะมีธรรมดาทั่วไปในหมู่มนุษย์ทุกชาติ เด็ก ๆ ย่อมจะจําบทกลอนชะนิดนี้ได้ไม่มากก็น้อยแทบทุกคน และบทกลอนบางบทก็เห็นจะเป็นของเก่าแก่สืบต่อกันมาทางปากช้านาน ทําไมบทกลอนเหล่านี้ จึงคงสืบต่อด้วยปากจํากันได้สืบมา ไม่สาปศูนย์ไป ก็น่าจะเป็นด้วย โดยปกติของมนุษย์มักชอบฟังเรื่องราวนิยายนิทาน ถ้าเรื่องนั้นผูกขึ้นไว้เป็นบทกลอนก็ฟังเพราะหู ชวนให้จําได้ง่าย