เมื่องานเฉลิมพระชนมพรรษาของข้าพเจ้าในปี พ.ศ. 2466 ข้าพเจ้าได้จัดพิมพ์   กาพย์มงคลสูตร์ขึ้นเป็นหนังสือ, สำหรับข้าพเจ้า  ให้เป็นของตอบแทนแก่ญาติมิตรบางคนที่ได้ให้ของแก่ข้าพเจ้า.  ในงานนั้นเช่นที่เคยมา, กับแจกอันโตชนและบริวารที่ได้รับใช้ข้าพเจ้า.  ผู้ที่ได้รับแจกหนังสือมงคลสูตร์นั้นไปแล้วได้แสดงความพอใจ และกล่าวว่าใคร่จะให้มีหนังสืออันเป็นธรรมบรรยาย แจกใน พ.ศ. 2467 นี้อีก ข้าพเจ้าจึงได้คิดเลือก ฟั้น อยู่ว่าจะแต่งอะไรดี เผอิญในต้นปีนี้ได้มีอันโตชนของข้าพเจ้าตั้งปุจฉาขึ้นว่า,  “พระพุทธเจ้าตรัสรู้อะไร?”  ผู้ที่ถามข้อนี้มิใช่ว่าจะเป็นผู้ที่ไม่ได้เคยศึกษาในทางพระศาสนาเสียเลยทีเดียวก็หามิได้   แต่หากหนังสือเรียนต่างๆ  ที่ได้ถึงมือ  และได้อ่านมาเป็นหนังสือที่แต่งโดยสำนวนโวหาร  อันผิดกลับที่ผู้ถามได้เคยใช้ หรือเคยฟังอยู่ โดยปกติ   จึงทำให้เข้าใจไม่แจ่มแจ้งข้อนี้เองทำให้ข้าพเจ้าเกิดนึกขึ้นว่าน่าจะมีคนอีกเป็นอันมาก  ที่มีความศึกษาแล้วและมีใจศรัทธาอยู่แล้วในพระพุทธศาสนา แต่ไม่ได้รับคำอธิบายอย่างง่ายๆ  พอที่จะให้เข้าใจซึมทราบในธรรมอันเป็นหลักของพระพุทธศาสนา   จึงคล้ายผู้ที่เดินทางอยู่ในที่มืด  ถึงแม้จะรู้แล้วว่าแสงสว่างมีอยู่ข้างหน้าก็ยังไม่สามารถที่จะเดินไปให้ถึงแสงสว่างอันปรารถนานั้นได้เพราะขาดคนนำทาง  หลายปีมาแล้วข้าพเจ้าได้เคยพยายามกระทำตนเป็น ประดุจผู้ถือประเภทสองหนทางให้ญาติมิตรสหายมีโอกาส  เดินไปสู่แสงสว่างอันเขาทั้งหลายสว่างอยู่     อนุสาสนีชุด นั้นข้าพเจ้าได้ขนานนามไว้ว่า  “เทศนาเสือป่า”   ซึ่งได้พิมพ์จำหน่ายแพร่หลายมากแล้ว  และข้าพเจ้ายินดีที่ได้ทราบว่าหนังสือนั้นได้ทำให้คนเข้าใจแจ่มแจ้ง และเอาใจใส่ในทางพระศาสนายิ่งขึ้นผู้ที่ได้อ่าน “เทศนาเสือป่า”  นั่นแล้วคงจะจำได้อยู่ว่ากัณฑ์สุดท้ายของข้าพเจ้าได้กล่าวถึงจตุราริยสัจโดยย่อ  และได้กล่าวไว้ข้างท้ายว่าถ้ามีเวลาก็จะได้อธิบายในเรื่องนั้นโดยพิสดารขึ้นอีก   ที่ข้าพเจ้าไม่ได้อธิบายต่ออีกนั้นเพราะได้มีเหตุการณ์บางอย่างอันไม่จำจะกล่าวถึงในที่นี้  บังคับให้ข้าพเจ้าต้องระงับการแสดงเทศนาแก่เสือป่าตามที่คิดไว้ แล้วต่อมาก็เลยไร้โอกาสที่จะแสดงอีก มาถึงการบัดนี้ความจำเป็นที่บังคับให้ข้าพเจ้าต้องระงับการแสดงเรื่องพระศาสนาก็ได้สิ้นไปแล้วและอาศัยเหตุที่ได้ มีผู้ตั้งปุจฉาขึ้น  ดังที่ได้กล่าวมาแล้วข้างต้น  ข้าพเจ้าจึงได้จับเรียงหนังสือขึ้นข้าพเจ้าขอกล่าวแก่ท่านผู้เป็นนักธรรมและเป็นผู้ศึกษาในทางศาสนาว่าข้อความที่ข้าพเจ้าเขียนในหนังสือนี้เป็นอัตโนมัติของข้าพเจ้าโดยมากฉะนั้นถ้าหากว่าท่านพบข้อความใดๆ ที่ไม่ตรงกับความเห็นของท่าน  ณ บทใดบทหนึ่งก็ดีขอ  เมตตาคุณ  กรุณาคุณ  และขันติคุณ  จงโปรดให้อภัยแก่ข้าพเจ้าผู้มีสติปัญญาน้อย   อนึ่ง  หนังสือนี้ข้าพเจ้าได้กล่าวแล้วว่า ตั้งใจเรียนขึ้นเป็นญาติพลีและมิตรพลี ฉะนั้นขอญาติมิตรผู้รับหนังสือนี้ไปแล้ว   จงตั้งใจระลึกถึงคุณพระรัตนตรัย แล้วและกระทำสักการบูชาอย่างสูงสุดด้วยเถิด   ในที่สุดข้าพเจ้าขออำนวยพรแก่ท่านทั้งหลายผู้มีจิตต์ไมตรีต่อข้าพเจ้า  ผู้มุ่งดีต่อท่าน.

“  สก_oกต_oวาพุท_oธรตน^o                 โอสถ^o  อุต_oตม^o วร^o

    หิต^o เทวมนุส_oสาน^o                   พุท_oธเตเชน  โสต_oถินา

    นส_oสน_oตุปท_oทวา  สพ_oเพ          ทุก_oขา  วูปสเมน_oตุ   เต

@ด้วยเหตุกระทำคา-        รวะพุทธรัตน์อัน

เป็นโอสถานัน-               ยะอุดมประเสริฐศรี

@เกื้อกูลกะเทวา              และมนุษนาธาตรี

ขอปวงอุปัทว์มี                ทุษะจงพินาศหาย

@ทั้งทุกขะโศกสรร-         พะสงบประดุจหมาย

ด้วยเดชขจรจาย               ณ พระพุทธองค์นั้นฯ

“  สก_oกต_oวา  ธม_oมรตน^o                โอสถ^o  อุต_oตม^o วร^o

    ปริฬาหูปสมน^o            ธม_oมเตเชน  โสต_oถินา

    นส_oสน_oตุปท_oทวา  สพ_oเพ          ภยา  วูปสเมน_oตุ   เต”

@ด้วยเหตุกระทำคา-        รวะธรรมรัตน์ อัน

เป็นโอสถานัน-               ยะอุดมประเสริฐคุณ

@อันช่วยระงับจิต-           ตะกระวนกระวายวุ่น

ขอปวงอุปัทว์จุน ทุษะจงพินาศหาย

@ทั้งภัยพิบัติสรร-            พะสงบประดุจหมาย

ด้วยเดชขจรจาย               ณ พระธรรมะเลิด นั้นฯ

“  สก_oกต_oวา  สัฆรตน^o                   โอสถ^o  อุต_oตม^o วร^o

    อาหุเนย_oย^o  ปาหุเนย_oย^o              สัฆเตเชน  โสต_oถินา

    นส_oสน_oตุปท_oทวา  สพ_oเพ          โรคา  วูปสเมน_oตุ   เต”

@ด้วยเหตุกระทำคา-        รวะสงฆรัตน์ อัน

เป็นโอสถานัน-               ยะอุดมประเสริฐพร

อันควรจะบูชา                ประจุคมประณมกร

ขอปวงอุปัทว์จุน ทุษะจงพินาศหาย

@ทั้งโรคะพาธสรร-         พะสงบประดุจหมาย

ด้วยเดชขจรจาย               ณะพระสงฆะหมู่ นั้นฯ