ฉันท์เยาวพจน์ ที่พิมพ์ในสมุดเล่มนี้ นับเป็นตอน ๒ ซึ่งมีต้นฉะบับตัวเขียนเก็บรักษาไว้ในหอสมุดแห่งชาติ และเป็นตอนจบที่แต่งเป็นฉันท์ ส่วนตอนต่อ ๆ ไป แต่งบทขยายเป็นบทละคร เมื่อหลวงโสภณ โภคารักษ์ ได้แจ้งความจํานงมาขอให้จัดหนังสือสําหรับพิมพ์แจกเป็นที่ระลึกในงานปลงศพ นานหงวน สิทธิพงศ์ ผู้ธิดา กรมศิลปากรจึงแนะนําให้พิมพ์ฉันท์เยาวพจน์ ตอน ๒ นี้ ก็เป็นที่พอใจ

อันยากลอนกล่อมเด็ก ปลอบเด็ก และบทเด็กเล่น ย่อมจะมีกันอยู่เห็นจะทุกชาติทุกภาษา เพราะ มีธรรมดาทั่วไปในหมู่มนุษย์ทุกชาติ เด็ก ๆ ย่อมจะจําบทกลอนชะนิดนี้ได้ไม่มากก็น้อยแทบทุกคน และ บทกลอนบางบทก็เห็นจะเป็นของเก่าแก่สืบต่อกันมาทางปากช้านาน